خشم ریشه ای عمیق در میزان رنجش ما دارد ، رنجش از خویشتن ، پیرامون ، هر رفتار و گفتار . خشم آینه ای است از درون که در برون به نظاره نشسته میشود ، چون سیل میکند ، خروشان ، همچون شعله های آتش سوزان می‌بلعد ، می‌سوزاند ، به خاک سیاه می‌نشاند سفیدی چشمانم را ، میدانم وجود دارد ، در من ، در پس هر نگاه ، خاطره پشت خاطره 

قطعاً ، مطمئنا، حتماً، باید و از این قبیل چقدر بار زور پشتشون هست ، چقدر زخم خورده ، دل و جگر پاره شده ، مغزها پخش و پلا ، لت و پار ، دارم برنامه سفر میریزم ، کوله پشتی و تجهیزات میخوام بگیرم و حساب شده تر برم . 

امروز تفاوت را احساس میکنیم با دیروز آیا؟

پ.ن: با خودت صادق باش.

چشمانت هوای ابری ست که شوق قدم زدن در آن را دارم .