دیشب مسیر کارگاه تا خانه را پیاده رفتم ، در راه به سینما رفتم،سیب زمینی و نوشابه خوردم،با خودم به تندی صحبت میکردم و گاهاً زمزمه نیز، گاهی سرعتم تند و بود، به محض اینکه متوجه میشدم کند میشد. میدونی میخوام یه کتاب بنویسم و توی اون تا میتونم چرت و پرت بگم و گاهاً فحش هم بدم . وختی انتظاری نداری از کسی ، مثه یه تخته پاره روی آب ! فقط موج از پی موج و تو سعی میکنی شناور بمونی روی آب ،شایدم زیر آب رفتی ، کسی نمیدونه چی پیش میاد و حتی اینکه ما چه عکس العملی نشون میدیم دربرابر اون شرایط ، درسته انتخاب هامون تاثیر گذار هس ولی بسیاری آیتم های دیگه هس که ماحصل گذشته ما و غیر قابل تغییر . راه که میرم وختی میرسم خونه ساعت شده 12 شب و فقط سلام میکنم و میخوابم تا فردا برم سر کار دوباره . امروز روز پیشرفت معنا نداره،تموم شدن هم همینطور. فردا میخوام برم سازم رو که داده بودم برای تعمییر پس بگیرم ، احتمالاً از این به بعد اینجا بنوازم . اگر تونستی از تو صداها بشنو منو . اگرم نتونستی که هیچی . 

همدلی میان انسان ها باعث عبور از موقعیت های دشوار می شود ، تماسی هر چند کوچک ، پیامی هر چند کوتاه ، حتی یاد کردن انسانها در ذهنمان و برایشان نیکی و خیرخواهی آرزو کردن کمک کننده است. روزگاری که در انزوا بودم و حتی جنبده ای یادی نمیکرد از من اینرا آموختم که لزوماً به یاد دیگران بود این نیست که هنگامی که کاری داریم یا نیاز داریم به آنها به سمتشان برویم ، میدونی اینکه یاد کنم از کسانی که میشناسم برایم دارای ارزش است حتی اگر آنان این را نفهمند و برخورد خوبی نکنند. آدمی مگر چقدر زنده است ؟! تا هستیم و هستند به یاد هم باشیم . 

واقعاً اینکه رسالت هر انسانی در زندگی چی هست رو نمیشه تعیین کرد ، مخصوصاً وختی شرایط به سمتی میره که پول پر رنگتر میشه،قرض داشته باشی،قسط بخوای بدی . ولی اینکه بتونی حداقل گوش شنوایی باشی برای بقیه خودش میتونه رسالت انسان باشه،آدمیزاد میتونه بشینه و بنویسه،میتونه ساز بزنه ولی ای کاش اینها نه برای سوءاستفاده از دیگران و کسب پول باشه . یعنی پول بدست آوردن خوبه ولی بشرطی که هدف استفاده از ذهن مخاطبت برای درآمد نباشه، این درآمد شامل پول،لذت،شهوت،فرار کردن از خود و غیره نباشه چون برمیگرده به خودت آنچه با پیرامونت میکنی حتی نیتی که به فعل تبدیل نشه. درسته انسان هزاران اشتباه میکنه ولی تا قبل از اینکه متوجه نشه مسئولیتی نداره در قبالش ولی از موقعی که متوجه خطا شد مسئولیت سرازیر میشه ،حالا بعضی ها نمیدونم چجوری ولی اهمیتی نمیدن ولی بعضی ها نه تلاش میکنن ، مطالعه میکنن،مراقبه میکنن،ورزش میکنن،مشورت میکنن تا بهتر بشن از اونچیزی که قبلاً بودن و رفتار کردن، زندگی همین حرکت در مسیری است که میرویم .