فریاد  میزد  در  همه  آفاق  و  انفس  به  مهر  ،  لیک  سر  در  گریبان  بود !!!  

سرانجام

نجوا  با  خود  را  فرو  گذارد و گوش  بسپرد ...

جمشید  سیبیل  غلتان  و  گویان  بانگ  برآورد  در کوی  و برزن  که  هین :  گوش بسپار و  دیده بگشای  بر اَنفُس که  جانت ، آری  جانت ورای کالبد جسم ، تشنه  آگاهی  ست...

من جمشید سیبیل ، نواده خرزوی  بزرگ  نیوش میکنم  آنرا 

خخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخ