در زندگی چه بخواهی و چه نه رو به جلو در حرکتی ، یعنی به گمان من طبیعت این است که به سمت رشد پیش می رود حتی اگر خودش هم نداند. بهارها رفته و تابستان ها آمده است و در ادامه همه رفتند و آمدند دیگرانی،می نگرم به خودم،اندر من چیست که در فغان است و لب خاموش ، چو گویی میباید رازی باشد با او که یا کس در میان نگذارد مگر اهل راز . اهل راز خموشند و با ما یکی هستند در فغان و غوغای سکوت.
سکوت خود نوعی غوغاگری س در باطن امر ، در سکون باش تا برنجنبد زمان از پی تو ، آرام بگیر و از دست ساییدن بر دیوارهای تاریک این دشت دست بردار .